آغاز دعوای حیدری ـ نعمتی درباره توافق هسته‌ای ژنو

مناظره... مناظره.. و مناظره...؛ این روز‌ها مناظره در رسانه ملی، خواست مشترک موافقان و مخالفان توافق‌نامه ژنو است؛ موافقت‌نامه‌ای که نام اصلی آن برنامه اقدام مشترک است.

از روزی که رئیس جمهور از اساتید دانشگاه خواست آشکارا ‌درباره این توافق‌نامه سخن کنند، تب مناظره بالا گرفت. پیش از آنکه چند تن از اساتید اعلام آمادگی کنند، عده ای در طرف مقابل بودند که از ضرغامی خواستند به آنان تربیون دهد تا در مخالفت با برنامه اقدام مشترک سخن بگویند.

فعالان اصلاح‌طلب در آن سو، خود را آماده این کارزار کردند؛ کارزاری که اگر طرفین در آن به دنبال سرکوب ‌هم باشند، وای به حال منافع ملی ایرانیان!

به گزارش «تابناک»، از زمانی که در مناظرات پر تب و تاب کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ هر حرف مگویی گفته شد تا هنگامی که در مناظرات کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۲ ‌تلویزیون تصمیم گرفت، مناظرات کاندیدا‌ها را آن گونه که می‌خواست هدایت کند، مناظرات سیاستمداران ایرانی به قصد منکوب کردن یکدیگر یا جناح‌های سیاسی‌شان ترتیب داده شده‌ و کمتر از یک موضوع حساس از جنس منفعت ملی، موضوع دعوای مناظره کنندگان قرار گرفته است و اگر هم چنین بوده اقبالی از سوی مخاطبان به آن نشده است.

‌مناظره اما در مورد توافق‌نامه ژنو اصالتا یک موضوع سیاسی یا جناحی نیست و قرار نیست به خاطر یک توافق‌نامه بین‌المللی ـ که بر پایه آن ایران و طرف‌های مقابل تعهداتی را در مقیاس ملی پذیرفته‌اند ـ جناح سیاسی یا افرادی از این گروه یا آن گروه منکوب و نابود شوند. اگر هدف مناظره در مورد برنامه اقدام مشترک، بررسی و کنکاش حقوقی و کار‌شناسی باشد که خوب است، اما تجربه نشان داده ‌که در مورد چنین برنامه‌ای، مناظره‌ای کار‌شناسی ‌نخواهد شد.

از هم‌اکنون آخر شاهنامه مناظره را ‌روشن بگوییم:

تیم مذاکره کننده فعلی خواهد گفت، با توجه به همه مؤلفه‌های منافع ملی و نیز محدودیت‌های موجود و همچنین با استفاده از همه توان دیپلماتیک به چنین توافقی رسیدیم اگر افراد دیگری بیش از این می‌توانند با دیپلماسی به دست آورند، بسم‌الله! طبیعتا آنان خواهند گفت اگر چنین است تیم قبلی مذاکره کننده چه به دست آورد؟ اگر بنا بر عدم توافق باشد که می‌توان به آسانی ‌در مذاکرات بیانیه خواند و به نتیجه هم نرسید؛ ما کار خود را بکنیم و غرب هم کار خود را.

این آغاز دعوای نعمتی حیدری تازه‌ای در سپهر سیاست ایرانی است؛ آن هم درباره موضوعی که آمریکایی‌ها با هم کر و فرشان مواظبند از ‌جزئیات آینده آن مطلبی ‌بیرون درز نکند.

همین سه‌شنبه شب پیش بود که وندی شرمن، معاون وزارت خارجه آمریکا و نماینده آمریکا در مذاکرات ۱+۵ با ایران در این باره حتی به یک سناتور آمریکایی هم پاسخ نداد و زمانی که از او خواسته شد، به این پرسش پاسخ دهد که آیا در توافق‌نامه نهایی سایت فردو تعطیل خواهد شد و از او خواست ‌با بله یا خیر پاسخ دهد، ‌گفت: سناتور من درباره پاسخ‌هایی که به‌ شما می‌دهم، باید بسیار عاقلانه عمل کنم؛ نه به‌ این دلیل که نمی‌توانم مستقیم‌ پاسخ دهم، بلکه برای اینکه من با ایرانی‌ها در ملأ عام مذاکره نمی‌کنم و نمی‌خواهم ایرانی‌ها بدانند‌ در زمان مذاکره من چه چیزی را روی میز می‌گذارم.

احتیاط آمریکایی‌ها حتی در مقابل سنا برای فاش نشدن جزئیاتی که آنان در آینده با ایران مذاکره خواهند کرد، دقیقا در نقطه مقابل تمایل ما ایرانی‌ها برای مناظره از رسانه ملی است، وگرنه این همه دانشگاه و نشریه و مجله و...‌ برای بحث و تبادل نظر درباره توافق ژنو وجود دارد؛ اگر قرار است، حرف کار‌شناسی زده شود!

اما اگر قرار است در ‌تلویزیون شوی جناحی برگزار شود و برخی رو به دوربین به مردم بگویند ‌جناح آنان بوده‌ که در مذاکره دستاورد داشته‌‌ و دیگری بگوید ‌جناح مقابل عزت ملی را فروخته است، به کجا خواهیم رسید؟ وای به حال مردم... وای به حال منافع ملی!

منبع خبر : تابناک

مورخ : 1392.11.19